niezależność od operatorów/monopolistów państwowych (swoboda wyboru, a potencjalnie także większa prywatność),

bezpłatne rozmowy wewnątrz sieci operatora,

niższy koszt połączeń z telefonią stacjonarną (zwykle dopiero przy połączeniach zagranicznych, ew. międzystrefowych)

pełna mobilność użytkownika (problem roamingu ma ograniczone znaczenie),

niski koszt infrastruktury (w porównaniu z tradycyjnymi liniami telefonicznymi),

integracja z przyszłościowymi usługami takimi jak przesyłanie danych czy obrazu.

Wady w porównaniu z telefonią tradycyjną:

większa zawodność usług,

konieczność posiadania dedykowanego sprzętu lub oprogramowania i łącza internetowego,

przy realizacji sprzętowej większe koszty zakupu (np. aparatów) dla użytkownika końcowego,

brak (ze względu na pełną niekontrolowaną mobilność) możliwości geograficznej lokalizacji „zakończenia sieci” (istotnej np. przy połączeniu na numery alarmowe i inne numery skrócone).

Z VoIP korzystać można do połączeń z:

innymi użytkownikami VoIP,

użytkownikami telefonii stacjonarnej i komórkowej.

Osiągnąć to można:

korzystając z tzw. kart zdrapek pre-paid w dostępie wdzwanianym przez telefon stacjonarny,

używając telefonu IP lub bramki VoIP skonfigurowanych do użycia dla jednego lub wielu operatorów VoIP,

wykorzystując komputer przyłączony do internetu z odpowiednim oprogramowaniem komunikacyjnym.

Najczęściej praktykowane jest wykorzystanie VoIP do realizacji połączeń zagranicznych, których koszt jest wielokrotnie mniejszy niż w telefonii tradycyjnej czy komórkowej.

Protokoły VoIP

Większość implementacji VoIP wykorzystuje protokół RTP.

Niektóre protokoły VoIP:

SIP (będzie oficjalnym protokołem zaproponowanym przez IETF, bardzo popularny);

H.323 (bardzo popularny),

Skinny Client Control Protocol,

Megaco,

MiNET,

MGCP,

IAX,

Jingle.

Metody kompresji mowy

Do najczęściej używanych metod kompresji mowy w telefonii VoIP należą:

iLBC,

GSM (RPE-LTP),

Speex,

G.729 (CS-ACELP),

G.723.1 (ACELP),

G.711 (PCM),

G.726 (ADPCM),

G.728 (CELP).